هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد1056 ) 

افروختنِ «شمعِ امید» در «جمعِ نومید»

من شهروندانی را دیدم که «بالشان» نيز «وبالشان» بود.

«نهادهاي اجتماعي» و «ستادهاي دفاعی» 

برايشان نه «يارِ شاطر» كه «بارِ خاطر» شده بود.   

در «سرابِ سیاست» و در «غیابِ عقلانیّت» ، 

«نظرِ صائب» نیز بر «خطرِ مصائب» می افزاید!

آن گاه که بر «وَرجاوندان بَرمی آشوبند» و «خردمندان را سَرمی کوبند»،

«باغِ خودارزی،فراموش» می شود و «چراغِ خردورزی،خاموش» . 

«رودها از خروش» می افتند و «سرودها از نوشانوش»! 

در «بوستانِ شباب» و در میان «دوستانِ شاداب»،

«کوفه های نژند» به جای «شکوفه های لبخد» می رویَد.

«سر به زیری» و «ستم پذیری» ،

«هر جمع را می پژمُرَد» و «هر شمع را می افسُرَد».

در شهرِ «فقر و فساد» و «ظلم و بیداد»،

«بهترین کار» و «برترین ابتکار»،

افروختنِ «شمعِ امید» در هر «جمعِ نومید» است!

#شفیعی_مطهر

-----------------------------------

وبال: سختی، عذاب ،سوء عاقبت

یار شاطر: دوست زیرک،رفیق چابک و پالاک

بار خاطر: کسی که موجب زحمت و اندوه همنشین خود شود

صائب: راست و درست،حق و رسا

مصائب: مصیبت ها،سختی ها،رنج ها(جمع مصیبت)

نوشانوش: صدای نوش باد، نوش باد، در مجلس میگساری

 شباب: جوانی،جوان شدن

نژند: اندوهگین، افسرده، پژمرده،خشمگین

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: